خبرنامه امیرکبیر : یک هفته بعد از ناآرامی‌ها، سپاه پاسداران اولین اطلاعیه خود را در روز اول تیر منتشر کرد. این تاخیر یک هفته‌ای شایعات مبنی بر اختلاف درون سپاه را تقویت کرد. محسن سازگارا از بنیان‌گذاران سپاه، این اختلافات را تایید می‌کند.
دکتر محسن سازگارا که چند سال است از ایران خارج شده و در حال حاضر مدیر مرکز تحقیقات ایران معاصر در واشنگتن است، به وجود سه گروه در سپاه باور دارد. به گفته‌ی وی نیمی از فرماندهان ارشد و بیش از ۷۰ درصد فرماندهان میانی سپاه با رودررویی با مردم مخالفند.
وی می‌گوید به زودی این اختلافات آشکار می‌شود و مردم روی آوری سپاه به طرف خود را خواهند دید.
دویچه‌وله: جناب آقای سازگارا، بعد از گذشتن تقریبا یک هفته از ناآرامی‌های ایران بعد از انتخابات ریاست جمهوری، دیروز سپاه پاسداران یک اطلاعیه‌ی رسمی منتشر کرد که اطلاعیه‌ی نسبتا شدیدالحنی بود. این تاخیر یک هفته‌ای را چطور می‌شود توجیه کرد؟
محسن سازگارا: این اطلاعیه سپاه که آدم را یاد اطلاعیه‌های فرمانداری نظامی شهرها در زمان انقلاب اسلامی می‌انداخت بسیار دیر بیرون آمد و خیلی‌ها معتقدند که اختلافات درون سپاه و کشمکش با پاره‌ای فرماندهان سپاه که نمی‌خواهند رو به‌روی مردم بایستند و با مردم هستند، باعث شد که این اطلاعیه این قدر دیر بیرون بیاید و این کشمکش هنوزهم ادامه دارد.
پس این شایعه‌ای که در مورد ناپدیدشدن یا دستگیری یکی از سرداران سپاه بنام «سردار علی فضلی» هست، فکر میکنید می‌تواند این شایعه صحت داشته باشد؟
بله، می‌تواند صحت داشته باشد. بخصوص این که الان صحبت کسان دیگری هم هست که آنها درگیری دارند و حاضر نیستند که به خواست کودتاچی‌ها تن بدهند. البته قطعا من نمی‌توانم خبر آقای فضلی را تایید یا تکذیب بکنم. ولی این روزها من خیلی کسانی را می‌شنوم که در سپاه مشکل دارند و با کارهایی که عده‌ای به نام کل سپاه دارند می‌کنند موافق نیستند.
و این گروه مخالف چه بخشی از سپاه را تشکیل می‌دهند، آیا جزو سران سپاه هستند یا جزو بدنه‌ی سپاه ، جزو فرماندهان قدیم‌اند یا جزو کسانی که جدیدا به سپاه محلق شده‌اند؟ در این مورد اطلاعاتی دارید؟
من تا آنجا که شنیده‌ام و می‌دانم این است که باید سپاه را به سه دسته تقسیم‌بندی کرد. یک، بدنه‌ی سپاه است که دقیقا مثل بدنه‌ی اجتماع است. همان طور که اکثریت مردم مخالف آقای احمدی‌نژاد و آقای خامنه‌ای هستند، آنها هم همین طور شده‌اند. بخش دوم سپاه فرماندهان میانی‌اند که شاید هفتاد هشتاد درصدشان مخالف‌اند و حاضر نیستند که سپاه رو در روی مردم بایستد. اما این مسایلی که داریم صحبت‌اش را می‌کنیم در میان بخش سوم یعنی فرماندهان ارشد سپاه است. یکی از دوستان من دیشب به من می‌گفت میان فرماندهان ارشد می‌شود گفت که تقریبا الان جمعیت پنجاه پنجاه است. یعنی درست نیمی از فرماندهان اصلی با مردم و کنار مردم‌اند و نیمی دیگر دست به این اعمال می‌زنند واحتمالا بزودی این صف‌آرایی نتیجه‌ی خودش را می‌دهد و مردم هم نتیجه این اختلاف درون سپاه را خواهند دید و آنهایی که با مردم هستند اعتراض خودشان را علنی خواهند کرد.
من دقیقا همین را می‌خواستم بپرسم که پس این نیمه‌ی مخالف کجا هستند، چرا هیچ اعتراضی نمی‌کنند؟ چون واقعا اگر پنجاه درصد باشند کم نیستند. چرا به کشتار مردم در خیابان و به این رویه‌ای که در این یک هفته پیش گرفته شده اعتراضی نمی‌کنند؟
تمرد در یک سازمان نظامی خیلی دشوار خیلی سخت است. به قیمت جان بعضی از این بچه‌ها تمام خواهد شد. کمی باید صبر کرد. اجازه بدهید، کمی فشار مردم بیشتر بشود و عموم مردم، حرفهایی که دارند می‌زنند صدایشان بلندتر و رساتر بشود، آنوقت آن بچه‌هایی که مخالف هستند قید جان‌شان را می‌زنند و به طور علنی به ملت می‌پیوندند.
سوالی که اینروزها بیشتر از همیشه برای مردم مطرح است این است که لباس شخصی‌هایی که به مردم حمله می‌کنند و اکثرا هم مسلح‌هستند چه کسانی هستند؟ آیا اینها همان اعضا یا وابستگان سپاه‌اند یا از نهادهای دیگری مثل وزارت اطلاعات یا جاهای دیگری می‌آیند؟
لباس شخصی‌ها یک بریگارد خاص زیرنظر اطلاعات سپاه هستند و کسانی هستند که تربیت شده‌اند برای این که مردم را کتک بزنند و همان هایی هستند که در طول تمام سالیان گذشته، دوره‌ی دولت اصلاحات و بعد از آن هروقت اعتراضی بوده با موتورسیکلت یا پیاده آمدند حمله کردند و مردم را کتک زدند و گاهی چاقو کشیدند و میله‌ی آهنی دستشان بوده است و امروزه اسلحه هم دارند و به کار می‌برند. لباس شخصی‌ها ماشین سرکوب آقای خامنه‌ای در تمام دوازده سال گذشته بودند. ولی الان مشکل این لباس شخصی‌ها این است که وقتی با جمعیت میلیونی طرف می‌شوند، دیگر آن ماشین سرکوب کار نمی‌کند. آن برای سرکوب کردن تظاهرات پانصد نفره، دو هزار نفره، پنج هزار نفره‌ی دانشجویان، زنان یا اقشار دیگر مردم کارآمدی داشت ولی در مقابل جمعیت بزرگ کارآمدی ندارد. مضاف براین که به نظر من هم اگر پیراهن سفیدها این رویه را ادامه بدهند، به زودی خشم مردم برانگیخته می‌شود. مردم کسی که لباس تن‌اش است مثل سپاهی، پلیس و یا حتا بسیجی را کاری ندارند و دائما اگر کتک هم ازشان می‌خورند به آنها محبت می‌کنند و حاضر نیستند که آنها را از آغوش ملت جدا کنند. ولی پیراهن شخصی‌ها حساب دیگری دارند. برای این که هیچ کسی هم مسئولیت‌شان را نمی‌پذیرد. خود حکومت هم نمی‌پذیرد که آنها به او وابسته‌اند و فقط غیرمستقیم اعمالشان را به‌عهده می‌گیرد. آن فتوای آقای خمینی را یادتان هست که در زمان مبارزات برای انقلاب اسلامی که درباره‌ی چماقدارها گفت که محارب‌اند و خونشان هم هدر است، بنابراین می‌توانند آنها را بکشند. هرکسی در مورد این فتوا از من پرسید، گفتم نه، ما خشونت نمی‌کنیم، می‌رویم با خانواده‌ی اینها حرف می‌زنیم. چون اسامی، عکس‌ها و مشخصاتشان را بچه‌ها دارند درمی‌آورند و کار خوبی هم هست و سعی می‌کنند که با نصیحت انجام بدهند. ولی من واقعا اخطار می‌کنم به این پیراهن شخصی‌ها که اگر به کشتار مردم ادامه بدهند، خیلی‌ها آمادگی دارند فتوای آقای خمینی را اجرا کنند و متقابلا آنها را سرکوب کنند و بکشند.
شما در مطلبی که اخیرا منتشر کردید و الان هم به آن اشاره کردید، مردم را دعوت کردید به این که کسانی که لباس فرم تن‌شان است، حالا سپاه یا بسیج، بروند طرفشان و با مهربانی با آنان برخورد کنند و حساب آنها را از همین لباس شخصی‌ها جدا بکنند. برپایه‌ی چه اطلاعاتی شما فکر میکنید که رفتن مردم به طرف اینها می‌تواند مفید باشد؟
این خیلی ساده است. حساب دو دوتا چهارتاست. این بچه‌هایی که آقای خامنه‌ای به عنوان ابزار سرکوب می‌خواهد استفاده بکند، آنها هم از جنس ملت‌اند. آنها هم پول اجاره‌خانه‌شان را ندارند بدهند. آنها هم زندگی‌شان به سختی می‌گذرد. آنها هم جوان‌شان، بچه‌شان مثل بقیه فکر می‌کند و خواهر و برادرشان ممکن است این طرف در صف تظاهرکنندگان باشد و واقعا جایز نیست با آنها خشونت بشود. باید سپاه و بسیج و پلیس را در آغوش گرفت و دعوتشان کرد که به صف مردم بپیوندند. تجربه هم نشان داده است که این محبت و بزرگواری از طرف مردم به شدت این سازمانها را شکننده می‌کند و به سرعت آنها را به سمت پیوستن به مردم سوق می‌دهد. تجربه‌ی ایران و تجربه‌ی همه‌دنیا این را نشان می‌دهد.
مصاحبه‌گر: میترا شجاعی تحریریه: بهرام محییرادیو دویچه وله
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر