یادداشت هایی از هرات
چند روز قبل متوجه پخش خبری شدم که از بابت آن هم خوشحال شدم هم متاثر ، خبرگزاری های نظام جمهوی اسلامی ایران اعلان کردند که یک مرد افغان سرمربی تیم لیگ برتری ایرانی ( پاس همدان ) شده است.
از این که برای اولین بار تعدادی از برادران ایرانی متوجه شدند که باید بدور از هیاهوهای نژادی و قبیله ای برای ایجاد یک جهان برابر و برادر قدم برداشت خوشحال و از جهت دیگر از اینکه این مربی افغان با بحران روحی مقابله خواهد شد و طبعا پیروزی با بحران های روحی و توهین های احتمالی ممکن پذیر نیست ، متاثر شدم.
این مربی افغان حدود بیست روز قبل از سوی مسوولین باشگاه پاس همدان به این پست گمارده شد ، مربیان باشگاه ورزشی در همه جای دنیا می بایست از لحاظ مختلف ، افتصادی ، روحی ، روانی و غیره … تغذیه و تادیه شوند ، فقط چند روز کوتاه از سرمربی گری این مرد افغان نگذشته است که روزنامه ورزشی پر تیراژ گل چاپ تهران با نگارش کاریکاتوری توهین آمیز نشان داد که جامعه مطبوعات ایران بویژه آنهایی که متعلق به طیف اصولگرا ها هستند هیچگاه حاضر نیستند بر اقدامات دور از منطق خود مهر پایان بزنند.
من با اصل کاریکاتور مشکلی ندارم ، چاپ کاریکاتور و تحمل متقابل جزیی از آزادی بیان است و از اینکه این آزادی در جامعه ایرانی رو به گسترش است ، خوشحال کننده و قابل تقدیر است ، اما این کاریکاتور مثل این می ماند که یک سیاه پوست را بخاطر سیاه پوست بودنش به نگارش کاریکاتوری برای آن پرداخت …
حمایت مردم ، روزنامه ها و دیگر مطبوعات افغانستان از موج سبزی که اخیرا در این کشور براه انداخته شد ، نشاندهنده ی این بود که افغانها با همه دوست اند و برادر و برای ایرانی و اروپایی و آفریقایی تفاوتی ندارد .
با یک نگاه کوتاه به این کاریکاتور روزنامه گل علت نگارش و چاپ این کاریکاتور به وضوح برایتان مشخص خواهد شد.
به امید روزیکه مقوله ی نامیمون و نامبارک نژاد پرستی از کشوری که طراح گفتگوی تمدنها بود بر چیده شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر